2e bericht

Beste lezers,

de vakantie loopt tegen zijn einde. Veel leuke dingen meegemaakt en een paar sneue. Hierna volgt nog 1 kort verhaal. Zie jullie waarschijnlijk binnenkort. Bedankt voor de berichtjes, ik hoop dat ik de meeste niet zo verveeld heb als Thijs en Harry, die het niet de moeite waard vinden om het goed te lezen. Ik snap het wel, mannen, geeft nix! :)

dit is het vervolg:

25 november, ik voel me nog steeds niet helemaal lekker, maar weiger nog een dag thuis te blijven. Dus een dag lang Ibuprofin.
Vandaag gaan we shoppen in Jo’burg. Eerst naar het Carlton centrum. Toen mijn ouders hier woonden was dit voor de rijken, maar nu is het goedkoop, verlopen en zwart. We worden dus wel wat vreemd aangekeken, maar wel vriendelijk behandeld. We zijn dus duidelijk toeristen. Daarna naar Rosebank Mall. 20 minuutjes rijden, maar wel een compleet andere wereld. De mensen hier zijn véél rijker, veel blanker en een stuk onvriedelijker. Met veel blanker bedoel ik niet alleen maar blank, maar dat hier veel blanken zijn, maar ook chinezen, arabieren, negers en voor het eerst gemengde koppels. Money makes the world go around, baby! Met geld kan alles.
‘s Avonds weer uit eten, dit keer gekozen voor spare ribs. Nog nooit zulke lekkere ribs gegeten, 1kg voor R97 (ca €10). Ik geloof niet dat ik ooit nog enigzins normaal in nederland uit kan gaan eten. Het vlees is hier zó veel beter.
Zondagochtend naar de Drakensbergen gereden aan de noordoostelijke grens met Lesotho. We verblijven hier in het Inkosana backpackers. Dit gebied is ideaal voor hiken en raften e.d. Het klimaat is bijzonder aangenaam, maar het gaat toch vooral om het uitzicht. Het uitzicht is.... ga het zelf ervaren!
Maandag op tijd op om een lange wandeltocht (Monk’s cowl) te maken in de bergen. Na 3 weken alleen maar in de auto te zitten valt het wat tegen, maar de combinatie van het weer, het uitzicht en mijn lichaam weer eens in beweging te zetten is de ervaring bijna onbeschrijvelijk, kan het eigenlijk alleen maar vergelijken met een milka reclame. Ik miste alleen nog maar die stomme paarse koe. ’s Middags terug naar Inkosana en chillen. Lekker gegeten en daarna bieren met wat duitsers die hier ook zitten, terwijl we naar de bliksemflitsen kijken.
’s Ochtends weer in de auto, gereden naar Himeville. Het is een lange rit, maar dat is niet zo erg, omdat het een melige rit was. Leuke B&B bij iemand thuis.
Op tijd op om naar de Sanipas te klimmen. De laatste 8 km stijgen ruim 1300m en de weg is belachelijk slecht. De views echter zijn buitengewoon mooi. Eenmaal echt in Lesotho aangekomen te zijn, beginnen de mensen ons weer vreemd/verbaasd aan te kijken. Blanken zijn ze hier niet gewend. Doorgereden naar Mokhotlong en daar geslapen in een van twijfelachtige, maar wel het beste geboden, kwaliteit hotel geslapen. Ben wel in de locale pub uitgedaagd tot wat potjes pool, was weer eens leuk om met wat andere mensen om te gaan ook al kon ik ze niet verstaan. Ik vond het echter wel verstandig om ze te laten winnen. Ik heb me vandaag weer de hele dag flink beroerd gevoeld en heb tot 2 maal toe ORS (Oral Rehydration Salts) genomen. Bah! Wat is dat smerig.
Geslapen in Mokhotlong. Eerste wat we deden in Mokhotlong was ffies wat drinken in een bar, maar uiteraard is iedereen daar meteen je vriend en moest ik lang blijven voor een serie potjes pool. Dat was wel leuk, socializing met de locals.... in gebrekkig engels.
De volgende ochtend vroeg op. Sinds we weer in Zuid Afrika zijn is vroeg op terug gebracht naar tussen half 7 en 8 uur, uitslapen is tot 9. We nemen een weg dwars door de bergen. Op de kaart staat only/slegs 4x4. Oeps foutje! Als dat op de kaart staat bedoelen ze eigenlijk: Neem een helicopter! Over een stuk van nog geen 50km –eigenlijk 80km, maar de eerste 30km waren redelijk goed te doen- hebben we ruim 9 uur over gedaan, waarbij ik regelmatig heb moeten uitstappen om mijn vader te loodsen. We zijn een keer vast komen te zitten, zelfs de krachtigste stand van onze zeer krachtige Mitsubishi L200 kreeg ons niet los. De enige modderpoel op de berg en wij raken er in verzeild. Het duurde echter niet lang voor we hulp hadden van wat lokalen. Zo zie je niemand en voor je het weet lijkt het wel of je een soort mensengravitatie hebt of zo. Maar met de hulp van de lokale bevolking, voornamelijk meiden, later nog 2 jongens en een veedief zijn we dan eindelijk toch nog los gekomen. Als dank hebben we ales dat we konden missen weggegeven: halve zak met aardappelen (what dis?), geopende pakjes koekjes, een zak rijst, flessen saus en marinades, eieren, rozijnen, leeslampjes, Tamara’s makeup, zonnebrandolie, lege flessen, noem het maar op, het ging allemaal mee. En ze wilden nog meer. Vooral onze schoenen en slippers, die we zelf nodig hadden –helaas- waren in trek. Maar het was wel heel erg leuk.
Tamara’s memorabele moment:
Meiden:”Where’s your baby?”
Tamara:”I don’t have a baby.”
Meiden (heel begripvol):”Aaaah... cherry!”
Mijn memorabele moment:
Zij:”Where’s your wife?”
Ik:”I don’t have a wife, I’m not married.”
Zij:”Why?”
Ik:”I don’t know. Do I need a wife? Maybe you should marry me!”
Zij:”Yes, yes, marry me, marry me!”
Onderaan de berg konden we haar nog horen.
Helaas heeft iedereen wel de hele dag koppijn gehad van de zon en de hoogte. Gelukkig was dat het enig waar ik last van heb gehad, misschien heeft die ORS toch geholpen. Uiteindelijk geslapen in Katse Lodge.
1 Dec, half 7 wakker geworden, wakker gebrand door de zon op onze kamer. Voel me weer helemaal fris, de rehydration salts hebben echt gehlopen. Na ontbijt zijn Tamara en ik een korte wandeling gaan maken. De Katse dam bekeken (180 m hoog, 600m breed, wow!) en klipdassies gezien.
In de auto gestapt en noordwaarts de Maloti bergen gevolgd en uiteindelijk uitgereden. Halverwege nog een intermezzo gehad met een stel docenten uit Maseru. Zij vierden het begin van de vakantie en waren rond 12 uur al helemaal zat. Uiteindelijk een groepsfoto gemaakt en beloofd op te sturen vanuit Nederland. Het valt op hoe vriendelijk en lief het volk hier in Lesotho is... en hoe nieuwschierig. Lesotho, als Brits protectoraat, heeft nooit te kampen gehad met onderdrukking of apartheid, dus niemand heeft vooroordelen tegen je en iedereen wil babbelen.
Als we de bergen uit zijn blijkt dat we aan de arme kant van het land de grens zijn overgestoken. Het volk is beter gekleed (in Maseru zelfs goed gekleed), beter tot goed engels, er rijden nieuwe audis en mercedessen rond en de mensen zijn niet meer zo onder de indruk van je. Het landschap blijft mooi, nog groener met meer bomen. De vrouwen hier zijn prachtig, jammer van de HIV/Aids, geruchten liggen tussen 40 en 60%. De voorlichting hier is echter veel slechter dan wat ik tot nu toe gezien heb en ook geen gratis condooms zoals in Zuid Afrika, men lijkt het wel te negeren.
Aangekomen in Maseru, verblijven in een zeer luxe lodge en hebben net een middelmatige pizza weggewerkt. Heb ook een pizza gegeven aan de parkeerjongens. De no 1 geldverdiensten voor mensen die geen vaste baan kunnen krijgen.
Morgen ben ik jarig, daarom gaan we nog wat drinken in een buurtcafe. Mijn vader raakt in discussie met wat oude “verzetsstrijders.” Ik heb enkel en alleen maar zitten luisteren: leuk & interessant.
Zaterdag 2 dec, vandaag ben ik 28 geworden. Feestje waard toch? Toch?
We hebben uitgeslapen, omdat we het gisteren laat hebben gemaakt. Met ons 4-en ontbeten in het restaurant van ons bijzonder luxe lodge.
Daarna naar een internetcafe. Ik baal er heel erg van dat ik nog niet eerder de kans heb gehad om de sites bij te werken. Nu maar hopen dat iemand het nog leest ook. Dan volgt shoppen in Maseru.
Tot nu toe loopt de dag nog goed, behalve voor mijn vader, die wat gespannen is vanwege een serie voorvalletjes in de lodge. Bij het vertrekken uit Maeru krijgen mijn vader en ik een heftige woordenwisseling. De rest van de dag is verpest. Later op de dag volgt een woordenwisseling tussen mijn vader en Tamara.
De volgende ochtend rijden we door naar het zuiden. Tijdens deze rit wordt besloten dat we in 2 groepen zullen splitsen. Tamara en ik zullen in East London een eigen auto huren en onze eigen weg naar Cape Town vervolgen.
Uiteraard zijn in East London alle auto’s al verhuurd. Dus we rijden door naar Port Alfred. Een erg aangenaam vakantiedorp –normaal zoude we dood nog niet gevonden willen worden in een vakantie dorp, maar het is voorseizoen- en boeken voor 2 nachten bij Kelly Lodge.
Voorlopig lijken alle spanningen ontkracht, op naar de volgende uitbarsting. Het is niemands schuld, maar we zijn gewoon niet gewend om zo lang en intensief met elkaar om te gaan.
‘s Avonds voor het eten nog even over het strand gelopen. Het weer is een beetje raar, de temperatuur hoog, de wind hard en de zee onstuimig. Dus op de pier gestaan en me laten overspoelen door de golven die zich op de pier kapotsloegen. Heerlijk verfrissend, daar had ik behoefte aan na de afgelopen dagen.
5 Dec vroeg opgestaan om samen met Tamara over het strand te rennen en andere oefeningetjes. Valt nogal zwaar tegen, zeker voor Tamara, die zich voorneemt om bij terugkomst weer flink te gaan sporten. Ik ook, ik heb er weer zin in om te matten.
’s Middags shoppen en ’s avonds uit eten.
6 Dec rustig opgestaan en op het gemakje langs de kust gaan rijden. ’s Middags aangekomen in Jeffrey’s bay, surfers’ paradise. Wereldwijd hoog aangeschreven als the place to be. Wij vinden het collectief maar een lelijk kutdorp en besluiten door te rijden. We eindigen in Tsitsikamma, waar we in een budget lodge van hoge kwaliteit slapen: Witel Lodge. Een gezellig lodge, waar de mensen buitengewoon vriendelijk en gastvrij zijn:”You want to use the quads, no problem, go right ahead!”
Deze lodge organiseert een aantal “adventures”, dus de volgende ochtend beginnen we met 2 uur quadbiken. Heeft niemand van ons ooit gedaan, maar is wel heel erg vet.
’s Middags gaan Tamara en ik het minidorp in, beetje rondegekeken, wat gegeten en de volgende adventure voor de volgende ochtend geboekt. ’s Avonds geBBQ’t.
8 Dec vroeg op voor de Canopy Treetop Tour. Een soort wandeling door het bos, maar dan op 30 m hoogte tussen de boomtoppen. Je trekt zo’n klim-harnas aan en met een katrol glijd je van boom tot boom over een gespannen kabel. Erg leuk, behalve als je hoogtevrees hebt, zoals een van die figuren voor ons. Oponthoud! Uiteindelijk heeft hij het parcours afgemaakt (hij had niet heel veel keus, natuurlijk), maar hij bekende later toch wel een overwinning.
De rest van de dag doorgebracht in de auto, nog eventjes gekeken bij de brug over de Blaukrans gorge. Maar ik hoefde niet zo nodig te bungyjumpen, het vergt wel even wat meer mentale voorbereiding om van de hoogste bungyjump locatie ter wereld af te springen. ’s Avonds, in Bredasdorp bij het eten knallende ruzie met mijn pa.
9 Dec autorijdend doorgebracht. Aangezien mijn vader en ik ondertussen elkaars strot wel kunnen openrijten, breng ik de dag slapend en lezend door. Ondertussen zit ik liever thuis aan mijn scriptie dan hier in Afrika. Ik heb van te voren mijn twijfels over deze vakantie geuit en baal ervan gelijk gekregen tye hebben. ’s Avonds aangekomen in Kaapstad... eindelijk!
10 Dec na ’s ochtends een –voorlopige- laatste belediging te hebben geslikt van mijn vader zijn we dan eindeljk in 2 groepen gesplitst. FREE AT LAST! THANK GOD, I’M FREE AT LAST!
Tamara en ik zijn gaan shoppen in ‘the waterfront.’ Erg tof! ’s Avonds mojito’s gaan drinken in een club: Cubana. Het uitgaansleven hier in Zuid Afrika is heel anders dan in Nederland. Iedereen dost zich op en ziet er netjes uit. De dames hier gaan veel, maar dan ook veel beter, gekleed dan thuis. De heren ook heb ik me laten vertellen.
Voor de heren: het valt echt op, in Kaapstad zijn de vrouwen beter verzorgd, mooier en aantrekkelijker dan dat ik tot nu toe gezien heb in Afrika.... en Nederland.
Maandag 11 dec, geshopt in Longstreet, een begrip, het trendy gedeelte van Kaapstad
We hebben geboekt om morgen te gaan sharkdiven. Een flinke hap uit ons budget, maar wel weer een vinkje op ons once-upon-a-lifetiime-must-do lijst. Spannend, heb er zin in. Vroeg naar bed.